آیا از شرایط و موقعیتی که در آن قرار دارید خسته و ناامید و به فکر از آن جغرافیا هستید؟
آیا امید واقعی را در جغرافیایی جدید خواهید یافت؟
شاید بسیاری از ما امروز از شرایط طاقت فرسای حاکم بر کشور و زندگی خسته و ناامید هستیم و به این فکر می‌کنیم که به هر شکلی شده به مقصدی دیگر کوچ کنیم. اما آیا حقیقتا مشکلات، غم و غصه‌ها، بیماری‌ها، تنهایی‌ها، شکستگی‌ها و غیره با کشور عوض کردن حل می‌شوند؟
پس آن امیدی که ما را سرافکنده نمی‌کند چیست؟
ما بنیاد دیگری برای امید داریم، امیدی که ابدی‌ست، امیدی که زودگذر نیست با تغییر شرایط و فصل‌های زندگی عوض نمیشود و با تغییر جغرافیا، زیر و رو نمیشود.
همه‌ی ما با امید زنده هستیم، امید است که محرک زندگی ماست. و هریک از ما برای هر سال جدید در زندگی خود برنامه‌ها واهدافی داریم و امیدهایی که آن‌ها را به انجام برسانیم!
اما پرسش اساسی اینجا باید باشد که اساس این امید چیست؟
افسسیان۱۵:۱-۲۳
واژه امید درکتاب مقدس در متن یونانی آن با یقین و اطمینان همراه هست. و آن مفهوم اما و اگرو شاید در زبان فارسی و انگلیسی را به ذهن متبادر نمی‌کند.
قلب پیام پولس در این دعا اینست « امیدی را که خدا ایمانداران را به آن فراخوانده است» درک کرده، بچشند و نسبت به زندگی‌ای که امید آن بر پایه خداست بینشی تازه پیدا کنند.
در دعای پولس، مقدسین ما هستیم. با وجود اینکه دنیا می‌خواد ما را طور دیگری تعریف کند، بی ارزش، نگون بخت، غریب، پناهنده، قربانی و یا شاهید حتی بی هویت، اما کلام خدا به ما می‌گوید که ما «مقدس» هستیم، عضو خانواده الهی و میراث خدا، بخاطر کار عیسی مسیح. و این اساس امید ما هست.
ما بخاطر کار عظیم عیسی مسیح، فرزندان و عزیزان و میراث خدا هستیم یعنی ارزشمندترین‌ها برای خدا. شاید ما بشکلی مداوم ارزش خود را در دیگر چیزها جستجو می‌کنیم درحالیکه ارزش واقعی ما در فرزندخواندگی و امید ابدی ما میراث پرجلال و ابدی خداوند است.
اینک ما فرزندان خدا هستیم.
اول یوحنا ۱:۳-۳ هرکه چنین امیدی بر وی دارد، خود را پاک می‌سازد، چنانکه او پاک است.
