همه ما، فراز و نشیبهای مختلفی را در زندگی تجربه میکنیم. اگرچه این تجربیات مشابه هم نیستند، اما یک چیز مسلم است، که هر کدام از ما در یک مرحله از زندگی خود با چالشها، آسیبها و شکستگیها روبرو خواهیم شد، و سپس آثار مخرب آنها را در درون خود احساس خواهیم کرد. بنابراین، مرحله بعد، پس از عبور از رنجها، مرحلهی التیام و شفا خواهد بود. خدا موهبتی به نام شفا را برای ما در نظر گرفت، زیرا این امر در موفقیت، رشد فردی و بهزیستی اجتماعی ما انسانها بسیار دارای اهمیت است. همینطورما به عنوان فرزندان خدا که خوانده شدهایم آیینهی محبت او بر زمین باشیم، شفای درون باید در اولویت زندگی ما قرار گیرد.

شفای درونی بخش مهمی از سفر ایمانی ما در پی قدمهای عیسی خداوند است. بدون سلامت درون، قدردانی و پاسخگویی به محبت خدا برای ما دشوارتر و چالش برانگیزتر خواهد بود. به طور کلی، شفای درونی تمرینی است که به دنبال بازیابی شکستگیها از طریق آشتی با خدا، همسایه و خویشتن میباشد.

ما انسانها با انواع دردها در زندگی خود، دست و پنجه نرم میکنیم، و نیاز به کمکهای بیشتری داریم تا در مسیرسلامت درونی خود به درستی هدایت شویم. برخی از ما شاید نیاز باشد از مشاوران روحانی برای شروع شفای درونی خود بگیریم. و برخی دیگر ممکن است نیاز به درمان از طریق روانشناس یا روانپزشک داشته باشیم. در هرحال موضوع مهم این است که ما خود باید برای سلامتی و شفای درون تمایل داشته باشیم، تصمیم بگیریم و با اراده قدم در راه شفا بگذاریم؛ تا بتوانیم سفر روحانی خود را به درستی ادامه دهیم.

فراموش نکنیم که خواست خدا این است که زخمهای ما التیام یابند و درد و رنج از ما گرقته شود. آیا ما میتوانیم کسی را بسیار دوست داشته باشیم و ناراحتی یا رنج او را حس کنیم و ببینیم و به آسانی تاب بیاوریم؟ این به مانند احساسی است که عیسی مسیح نسبت به ما دارد. او ما را بسیار دوست دارد که بهای شفای جسم و روان ما را بر روی صلیب پرداخته است.

«حال آنکه رنجهای ما بود که او بر خود گرفت و دردهای ما بود که او حمل کرد، اما ما او را از جانب خدا مضروب، و از دست او مصدوم و مبتلا پنداشتیم.» اِشعیا ۴:۵۳

در ترجمه یونانی، کلمه” درد “در اینجا، به اندوه و مصیبت اشاره دارد. عیسی، غم و اندوه ما را بر صلیب حمل کرد. او آنها را گرفت و بهایشان را با خون خود پرداخت! خدا میخواهد دل شکسته ما را شفا دهد و زخمهایمان را مرهم بگذارد. کتاب مقدس به ما میگوید:

«او دلشكستگان را تسلّی میدهد و بر زخمهای ایشان مرهم میگذارد.» مزامیر ۳:۱۴۷

«بیایید نزد من ای تمامی زحمتكشان و گرانباران و من به شما آرامی خواهم داد. یوغ مرا به گردن گیرید و از من تعلیم یابید، زیرا من بردبار و فروتن هستم و جانهای شما آرامی خواهد یافت، زیرا یوغ من آسان و بار من سبک است.» متی۲۸:۱۱-۳۰

در آیه فوق از بار سنگین جسمی صحبت نمیشود، بلکه هدف دردی درونی است. این در قسمت بعدی این متن آشکار میشود، جایی که می گوید: “جانهای شما (روح شما) آرامی خواهد یافت.” عیسی، میگوید که به نزد او بیاییم و بار سنگین خود را به او بسپاریم و یوغ او را که سبک و تحمل آن آسان است، برداریم. اجازه دهیم از احساسات دردناک خود، با سپردن آنها به خداوند، رها شویم. اگر دلمان میگیرد، کم طاقت میشویم و اشک میریزیم، اینها واکنشهای طبیعی هستند. اجازه دهیم احساسات آسیب دیده همانطور که به دستان خداوند داده میشوند، به نوعی ابراز شوند. نگه داشتن درد و رنج و کتمان آنها، از شفا جلوگیری میکند.

بنابراین امروز وظیفه ما این است که سهم خود را برای دریافت این فیض عظیم انجام دهیم و تمام احساسات خود را به حضور خدا ببریم و اجازه دهیم او وارد عمقهای ما بشود و شفا و آزادی در درون ما جارى شود، که نه تنها سهم خود را برای آزادی و شفای خود انجام دهیم، بلکه برای شفای دیگران نیز دعا و کمک كنيم.

برای شفا از بیماریهای جسمی و معلولیت، برای شفای روان که شامل التیام زخمهای روان انسان، از جمله زخمهای عاطفی است، و نیز برای شفای روحانی كه مهمترين آن،” شفا از گناه ” است، که شخص را به رابطه با خدا باز میگرداند، دعا کنیم و قدم برداریم.

کلام خدا در مزمور ٣٤ داوود نبى میفرماید:

«خداوند نزدیک شکستهدلان است و کوفته شدگانِ در روح را نجات میبخشد. پارسا را مشقت بسیار است، اما خداوند او را از همۀ آنها خواهد رهانید؛ همۀ استخوانهای او را حفظ خواهد کرد، که یکی از آنها نیز نخواهد شکست. شریر را شرارت از پا در خواهد آورد، و دشمنان مرد پارسا محکوم خواهند شد. خداوند جان خادمان خود را فدیه میدهد؛ هر که به وی پناه بَرَد، هرگز محکوم نخواهد شد.» مزمور۱۸:۳۴-۲۲

سلامت روان

به عنوان نمونه به چهار نشانه مهم عاطفی، که برای تشخیص سلامت درون لازم است به آنها توجه نماییم، اشاره میکنیم.

۱- احساس طرد شدگی

این مورد معمولاً در روابط ما با افراد دیگر اتفاق میافتد، و زمانی که آن افراد صمیمی باشند، یا نوعی پیوند خانوادگی با ما داشته باشند، بیشتر مشخص میشود. طرد شدن زمانی اتفاق میافتد که احساس میکنیم از سوی کسانی که دوستشان داریم، مورد محبت یا احترام قرار نمیگیریم. این بدان معنا نیست که این افراد ما را دوست ندارند یا احترام خاصی برای ما قائل نیستند، در واقع ما آن عشق لازم را از آنها دریافت نمیکنیم، و طوری که نیاز داریم از سوی آنها با ما رفتار شود، نمیشود.

این احساس میتواند در محیط کاری، تحصیلی، زندگی و حتی روابط عاطفی هم رخ دهد، که بسیار سخت و آزار دهنده میباشد . در این حالت، فرد خود را تنها و بیپناه یا بیتکیه گاه حس میکند. گاهی اتفاقات و حوادث

ناخوشایند کودکی موجب بروز این احساس در افراد میشود. مرگ، طلاق، تبعیض، رفتارهای سرد و خشن و… . میتواند این حس ناخوشایند را در شخص ایجاد کند. توجه داشته باشیم که ما نباید خودمان یا دیگری را به خاطر این موضوع سرزنش کنیم، زیرا این در روند درمان و شفا بسیار اهمیت دارد.

۲- احساس حقارت

این احساس مربوط به رابطه با خودمان است. فردی که احساس حقارت دارد در مورد تواناییهای خود دچار تردید است. خود را فرد ارزشمندی نمیداند و احساس ناکافی بودن، بیمهری و بیکفایتی میکند. اینگونه افراد دائما نگران قضاوت دیگران هستند و نگران هستند که به اندازه کافی خوب به نظر نیایند.

یکی از مولفههای مهم احساس حقارت و خودکمبینی مقایسهگری است. فرد خودکمبین، همواره خود را با دیگران مقایسه میکند و تصور میکند اگر شبیه دیگران یا برتراز آنها شود، میتواند احساس حقارت خود را ترمیم کند. در این فرایند، ترحمی برای خود ایجاد میکند که می تواند او را به احساس نفرت از خود برساند و در نهایت به خود تخریبی ختم شود.

۳- احساس گناه

این احساس معمولاً زمانی به وجود میآید که اشتباهات زیادی مرتکب شدهایم و احساس میکنیم به خاطر این اشتباهات، خداوند ما را نخواهد بخشید و مورد محبت او قرار نخواهیم گرفت. احساس گناه بسیار خطرناک است و در صورتی که کنترل نشود، میتواند به عواقب شدیدی، همچون افسردگی شدید منجر شود.

به آیاتی از کلام خدا توجه کنیم:

«خداوند میفرماید: «بیایید بحث کنیم: لکههای گناه، تمام وجودتان را قرمز ساخته، امّا من شما را میشویم و مثل برف سفید خواهید شد، اگرچه گناهان شما بشدّت سرخ باشد، مانند پشم سفید خواهید شد.» اشعیا ۱۸:۱

«دیگر احتیاجی نیست كه آنان به همشهریان خود تعلیم دهند یا به یکدیگر بگویند: خدا را بشناس، زیرا همه از بزرگ تا كوچک مرا خواهند شناخت. در مقابل خطاهای آنها بخشنده خواهم بود و دیگر گناهان آنان را هرگز به یاد نخواهم آورد.» ارمیا ۳۴:۳۱

«پس دیگر برای کسانیکه در اتّحاد با مسیح عیسی به سر میبرند هیچ محكومیّتی وجود ندارد، زیرا فرمان حیاتبخش روحالقدس كه در اتّحاد با مسیح عیسی یافت میشود، مرا از فرمان گناه و مرگ آزاد كرده است.» رومیان۱:۸-۲

۴- احساس ترس

این احساس، مربوط به ترسهای رایج از موقعیتهای نامطلوب زندگی نیست. بلکه این حس مخرب شامل ترسهای بدون منطق خاص و غیرطبیعی میباشد. این درحالی است که منبع ترس، آنچنان خطرناک نیست و

اتفاقا ایمن است. به عنوان مثال: ترس از تاریکی، ترس از بیماریهایی مانند سرطان و ایدز، ترس از حضور در جمعیت، ترس از تنهایی، حتی ترس از نفس کشیدن به دلیل باکتریهای موجود در هوا!

در این نوع ترس، فرد واکنشهای غیرطبیعی و بسیار شدیدی نسبت به منبع ترس نشان میدهد. در حالیکه او میداند ترسهایش غیر منطقی و بیدلیل است، نمیتواند واکنشهای خود را کنترل کند. واکنشهای شدید، باعث میشود که روند زندگی او دچار مشکل شود و او به اجبار ساختار زندگی خود را طوری طرحریزی میکند که با این عوامل روبرو نشود.

با ورود این احساس، با توجه خاصی که به آن داریم، در گذر زمان حساسیت بیشتری نسبت به آن نشان میدهیم و به مرور، آن ترس به نیرویی در ذهن ما تبدیل میشود که به راحتی قادر به کنترل آنها نخواهیم بود. به همین دلیل است که کتاب مقدس بیش از ۳۶۰ مرتبه تکرار میکند: «نترس»

موارد ذکر شده، چهار مورد از علائم بسیار مهمی هستند که به شفا و درمان درونی نیاز دارند.

ما نیاز به تشخیص واقعیات پیرامونمان و احساسات و عواطف درون خود داریم. با شناسایی منبع این علائم، با دعا و یاری گرفتن از روح خدا در انضباطهای روحانی پیش رفته و همینطور با کمک مشاوری امین، قدم به سمت شفای درونی خود برداریم. لازم به ذکر است که این روند، گاهی یک فرآیند سخت است، که نیازمند تصمیم، اراده، قدمهای روحانی، درمانی، تلاش و مداومت میباشد. در بسیاری از موارد نیز، تشخیص مشاور، لزوم مراجعه به متخصص سلامت روان خواهد بود.

شفا و سلامتی مسیح، همواره با شما باد.

آمین.

نویسنده: بهار