خدا محبت است. ذات پر محبت خدا در تضاد با بی تفاوتی میباشد . بدین خاطر او هرگز نسبت به شرایط نیازمندان و فقیران بی تفاوت نیست. در بخش های مختلف کتابمقدس، به طور خاص در عهد عتیق، زمانی که خداوند شریعت را به قوم یهود بیان می کند، شاهد بر توجه ویژه او به قشر آسیب دیده و نیازمند هستیم. خدا همواره قوانینی را تعیین می کند که در آن نهایت لطف و عطوفت او، به قشر آسیب دیده قابل رویت می باشد که در این متن به بررسی برخی از آنها خواهیم پرداخت.

در کنکاش و بررسی دیدگاه کتابمقدس به فقر، پرسش هایی در ذهن انسان ایجاد می شود . آیا ریشه کن شدن فقر فقط سهم خداوند است؟ آیا فقط دعا برای نیازمندان کافی می باشد؟  در پاسخ به این پرسش ها باید بیان کرد که قطع به یقین در مسیر ریشه کن شدن فقر فقط دعا کردن کافی نیست . ما انسانها نباید انتظار داشته باشیم که در روبه رو شدن با فقر، خداوند به تنهایی سهم خود را انجام دهد بلکه ما انسانها نیز سهمی داریم که باید مسئولانه و با دلسوزی آن را نجام دهیم.

ما انسانها به شباهت خالق و خداوندمان آفریده شده ایم ، به طور خاص در نتیجه بخشایش گناهان که در عیسی مسیح دریافت کردیم باید روز به روز بیشتر در این شباهت رشد کرده و به سمت کمال حرکت نمائیم و شکوفا گردیم.

یکی از قدم های مهم در فقر زدایی،  داشتن محبتی از جنس محبت خدا در قلب هایمان است که بتوانیم انسانها را آنگونه که خدا آنان را می بیند، ببینیم و از محبت خود آنان را لبریز بسازیم . ما فرزندان خدا باید دستان یاری رسان مانند دستان خدا داشته باشیم. کلامی احیابخش، همچون کلام خدا بر زبان ما باشد. ما باید انعکاسی از نور و حضور خدا در زندگی تاریک مستمندان باشیم.

حائز اهمیت است که این امر مهم را درک نمائیم که محبت و دلسوزی خداوند نسبت به مستمندان و نیازمندان، فقط مختص به مسیحیان و قوم و نژاد خاصی نمیباشد بلکه همه شمول است .

در کتاب لاویان میتوان دلسوزی و عطوفت الهی را دید که چگونه حتی مستمند خطاکار را نیز مورد محبت قرار داده و با درک و درایت عظیم به شرایط او رسیدگی می کند، همچنین فرصت بازگشت از گناهان را برایش مهیا می سازد.

 ” لاویان5 : 6″ می فرماید: ” …و برای گناهی که مرتکب شده است، بره یا بزی ماده از گله به عنوان قربانی جبران به خدا تقدیم نماید. پس کاهن برای او به جهت گناهش کفاره به جا خواهد آورد” و در ادامه با در نظر گرفتن وسع مالی شخص خطاکار در ” لاویان 5: 7″ می فرماید: ” اما اگر دست او به بهای بره نرسد، باید برای خطایی که مرتکب شده است دو قمری یا دو جوجه کبوتر به حضور خدا بیاورد، یکی به عنوان قربانی گناه و دیگری به عنوان قربانی تمام سوز” و در ادامه می بینیم که خداوند با دلسوزی بیشتر دری گشاده در برابر شخص نیازمند قرار می دهد و در ” لاویان 5: 11 ” می فرماید: ” اما اگر دست او به بهای دو قمری یا دو جوجه کبوتر نیز نرسد، برای گناهی که مرتکب شده است یک دهم ایفه آرد مرغوب به عنوان قربانی گناه بیاورد اما نباید بر آن روغن بنهد یا کندر بگذارد، زیرا که قربانی گناه است .”

زمانی که بر روی این آیات تعمق کنیم متوجه می شویم که خداوندی که در برابر خطا و اشتباهات انسانها سکوت نمی کند، چونکه عادل است و حتی ممکن است که در آن شرایط به خاطر خطای انسانها خشمگین نیز باشد ولی با این وجود بازهم قلب رئوف و پر محبت خدای درد آشنا نسبت به این موضوع اهمیت می دهد و همواره قوانین و شریعتی را بیان می کند که سرشار از دلسوزی است و توجه به فقرا و نیازمندان، یکی از زیباترین تصاویر در باور مسیحی می باشد. اهمیت و رسیدگی به نیازمندان باید ریشه در قلب و باور ما  داشته باشد. اگر بخواهیم یک نمونه ای را در عهد جدید نیز بیان کنیم باید به کتاب اعمال رسولان اشاره نمائیم . اشخاص از صمیم قلب به عیسی مسیح ایمان می آوردند و تمامیت خود را به عیسی تقدیم می کنند. تمام قلب، تمام زندگی، تمام ثروت و دارایی و هر آنچه که داشتند به خدا تقدیم می کردند. زمانی که همه ایمانداران همچون مقدسین در کلیسای اولیه به این مرحله از رشد روحانی و تسلیم روحانی دست یابند، قادر خواهند شد تا دستان برکت دهنده خدا در زندگی دیگران باشند . کلام خدا در ” اعمال رسولان 4: 32″ می فرماید: ” همه ایمانداران را یک دل و یک جان بود و هیچ کس چیزی از اموالش را از آن خود نمی دانست، بلکه در همه چیز با هم شریک بودند.” چگونه می توان در همه چیز شریک گردید؟ زمانی که هیچ کس، اموالش را از آن خود نداند بلکه از آن خدا بداند. اگر ایمانداران اولیه می توانستند در امر رفع نیازهای مستمندان کوشا باشند به این خاطر است که اموال خود را متعلق به خدا می دانستند و می توانستند قدم های سخاوتمندانه بردارند و بالعکس در جهان معاصر اگر نمیتوانیم باعث برکت دیگران بوده و فقر را در زندگی دیگران کم رنگ تر سازیم، زیرا دارایی را متعلق به خود و حق خودمان می دانیم . دست رنج را می بینیم ولی دستان اعطا کننده خدا را نمی بینیم . زمانیکه مسیحیان تصمیم بگیرند اینگونه جنبش برکت در زندگی دیگران را راه اندازی کنند و دستان دهنده باشند در نتیجه، ثمرات آن را هم در زندگی خودشان و هم در زندگی نیازمندان مشاهده خواهند کرد. به طوری که در ” اعمال رسولان 4: 34″ می خوانیم ” هیچ کس در میان آنها محتاج نبود…” پس بیایید اجازه دهیم سخاوت قلب خداوند، قلب های سخت ما را لمس نماید. بیایید دعا کنیم و از خداوند بطلبیم که در جهان ما برکت را جاری سازد اما ما نیز تمامیت خود را به خداوند تسلیم کنیم تا ابزاری در دستان خداوند باشیم . خداوند ما را به کار بگیرد تا زندگی دیگران را برکت دهیم و برای روشن شدن زندگی های تاریک و پر شدن سفره های خالی سهم خود را انجام دهیم