می خواهم که پیام امروز را با قرائت مزمور سی شروع کنم و عنوان این مزمور ” صبحگاهان، شادی فرا می رسد.” می باشد . و عنوان پیام امروزم ” تراما و مزامیر” می باشد . از اول امسال من وقتی را به مطالعه مبحث تراما و مزامیر اختصاص دادم . ما در زبان فارسی از واژه تراما استفاده می کنیم ولی ترجمه آن، آسیب های روحی می باشد . در حقیقت تراما زخم هایی است که ما در زندگی تجربه می کنیم . نه همه راه ها ولی یکی از راه هایی که ما می توانیم از طریق آن با طوفان ها، زخم ها ، آسیب ها و تاریکی های زندگی روبه رو شویم و به واسطه آن بتوانیم در طوفان ها با امید بایستیم ، از طریق وقت گذاشتن در مزامیر است . و اجازه دهیم که زبان مزامیر، دعاهای مزامیر، فریاد و اشک های مزامیر، پرستش ها و شکرگزاری های مزامیر به کلمات قلب و زبان ما تبدیل شود . ریشه داشتن در مزامیر کمک می کند که در این تراماها و دردها بتوانیم با امید و توکل بایستیم . پس خلاصه مطالب من در این راستا این مورد می باشد که چقدر برای ما مسیحیان مهم است که به سرود و تسبیح های مزامیر بچسبیم . همانطور که قوم خدا در گذشته و قوم اسرائیل در این سالها با مزامیر ارتباط برقرار کردند و بسیار حائز اهمیت است که ما ایمانداران در ایران نیز برای مزامیر وقت بگذاریم و اجازه بدهیم که این دعاها و این ادبیات ، احساسات ما، تصورات و آه و ناله های ما را و امید ما را شکل بدهد . پس یکی از راه های که چطور می توانیم در آرامش الهی زندگی کنیم ، وقت گذراندن در مزامیر است که باعث می شود حتی در دل طوفان ها و درد و رنج ها در آرامش الهی زندگی کنیم

به همراه: شبان امیر جواد زاده،

واعظ : کشیش دکتر ساسان توسلی

رهبر پرستش : خواهر آنیتا