موضوعی را که امروز در باب موعظه با شما عزیزان در میان خواهم گذاشت مربوط به دنیای امروز ما می باشد. دنیا در شرایط بسیار عجیبی به سر می برد و ما شاهد بر مسائل داخل ایران و افغانستان و ویروس کرونا هستیم و عده بسیاری نیز که پناهنده شده اند مسئله غربت را تجربه می کنند . در این شرایط دنیا و انسانهایی که زندگی می کنند خیلی به تسلی، سخنان مثبت، نصیحت و پیشنهادات عالی نیاز دارند .پس وارد بحث اصلی موعظه می شویم که در مزمور چهل و دوم داود پادشاه می گوید: ” تمام روز به من می گفتند خدای تو کجاست؟ ” و چون این را می شنیدم دلم به در می آمد، در خودم پریشان و منحنی می شدم و اجازه بدهید این را خدمتتان عرض کنم که این طبیعی ترین حق قانونی انسان است که در این شرایط بگوید خدا کجاست؟ در این دردها و وضعیت و شرایط من خدا کجاست؟ و چقدر زیباست که انسان بگوید خدا کجاست؟ اما فاجعه این نیست که مردم به من و شما بگویند که خدا کجاست؟ و برای داود هم این فاجعه نبود . داود زمانی به مشکل روحی و روانی گرفتار شد که در مزمور هشتاد و هشتم، آیه چهاردهم گفت” خدایا کجایی؟ پس مشکل اصلی این نیست که بپرسند خدا کجاست؟ مشکل اصلی آنجاست که ما خودمان به این نتیجه برسیم که پس خدا کجاست؟ آن رحمت و نیکویی که پدران ما در مورد خداوند می گفتند، کجاست؟ اگر شما به کتاب داوران مراجعه کنید در فصل ششم جدعون را می بینید که به فرشته خداوند می گوید : خدا کجاست؟ و اگر خدا با ماست پس این همه اتفاقات تلخ و ناگوار و بیچارگی کجاست؟ و قرار است که چه کسی به من پاسخ بدهد؟ و در چنین شرایطی عده ای شروع می کنند به جواب دادن به این وضعیت و قطع نامه صادر کردن، حرف های زیبا بیان می کننند و سعی می کنند که مثبت درمانی بکنند . اما هیچ یک از اینها کارساز نیست . چون از درون انسان این فریاد بلند می شود که تو از درد و رنج درون من خبر نداری ….. برای شنیدن ادامه موعظه و آگاهی از روش های کاربردی در روبه رو شدن با چنین شرایطی لطفا تا پایان موعظه با ما همراه باشید

به همراه: شبان امیر جواد زاده، کشیش دکتر ساسان توسلی
واعظ : کشیش جلال سپهر

رهبر پرستش : انیتا غوغا – میهمان : خواهر لیدا