در آستانهٔ عید پنطیکاست، همسفر باشید تا در باب صعود خداوند و نزول روح القدس بر انسان، با هم تعمق کنیم.
هر سال کلیسای خداوند، چهل روز بعد از جشن قیام، واقعه‌ی صعود عیسی مسیح به آسمان را جشن می‌گیرد. اناجیل هم‌نظر و همچنین باب اول اعمال رسولان به این واقعه اشاره دارند. عیسی مسیح بعد از قیام شکوهمند خود از مردگان، چهل روز در میان شاگردان ظاهر شد و به آنان از پادشاهی خداوند تعلیم داد و در روز چهلم در مقابل چشمان شاگردانش به آسمان صعود کرد.
کلیسا در تمام اعصار این واقعه را یکی از جشن‌های مهم کلیسا دانسته و جشن باشکوهی برگزار می‌کند. این جشن در تقویم کلیسایی بعد از عید قیام و قبل از عید پنطیکاست قرار دارد. برای تعمق در اهمیت و پیغام جشن صعود، باید آن را در ارتباط و از منظر نقشهٔ نجات در راز‌های پرجلال زندگی خداوند ما عیسی مسیح نگریست.
کلیسا باورمند است که طبق اراده‌ی خداوند بر مکاشفهٔ خویش بر انسان و نجات او از وضعیت سقوط یافته و تاریک، در کمال زمان‌ها یگانه پسر خویش را به جهان فرستاد. پسر او، کلمهٔ قدوس الهی، تن گرفت و در میان ما ساکن شد. او طبیعت انسان را بر خود گرفت و یکی از ما شد تا ما را در مشارکت با خداوند یکی از خود گرداند.
راز تن‌گیری خداوند، علاوه بر مکاشفه‌ی حقیقت محبت خداوند بر انسان، برای نجات او نیز بود. او تن یافت تا به ملاقات انسانی بیایید که دیگر حق ملاقات با خدا را نداشت. او نه تنها تن گرفت بلکه برای رهایی انسان از وضعیت رقت‌بارش، اراده بر این کرد که جریمه‌ی گناهان انسان را پرداخت کند. گناهانی که چون دیوار سخت مانع ملاقات و مشارکت انسان با خدا می‌شد.
او این رهایی را در همکاری با انسان انجام داد. یعنی تک تک شاگردان را دعوت کرد، همانگونه که امروز نیز ایمان‌داران خود را دعوت می‌کند. این دعوت همان شاگردی و پیروی از اوست. او تن گرفت و در میان ما ساکن شد و از ما دعوت کرد که در پی او حرکت کنیم. او در راز پر شکوه فصح خود به انسان حیاتی نو داد و ایمان در واقع سرآغاز این حیات و یک سفر است.
ایمان مسیحی، حیاتی نو است که با تولد تازه در نتیجه‌ی پذیرش دعوت و ملاقات با مسیح به انسان عطا می‌شود. آدمی با پذیرفتن این حیات، قدم در راه سفری می‌گذارد که هم راه و هم راهبرش خود عیسی مسیح است. او که خود راه و راهبر است هدف و نهایت را به ما نشان می‌دهد. تحقق این راز در فصح خداوند به دست می‌آید. ما چند هفته پیش همین راز را جشن گرفتیم و مرگ و قیام او را اعلام کردیم. مرگ و قیامی که علاوه بر تجلی مکاشفه‌ی اعلای خداوند، منبع فیض و نجات ما شد.
زندگی مسیحی یا همان حیات نو در واقع سفری است که در پی قدم‌های عیسی مسیح ادامه می‌یابد و در نتیجه‌ی این سلوک است که شاگرد هر روز بیشتر شبیه به عیسی مسیح، پسر خدا، می‌شود. هدف تن گیری ملاقات و دعوت به همین مقام عالی بوده است، یعنی شباهت به پسر خدای زنده، عیسی مسیح. اما این شبیه او شدن، مقصد سفر نیست بلکه نتیجه‌ی سفر است.
دعوت و بشارت عیسی مسیح پادشاهی آسمان و حیات نو بود. او حیات نو را عطا کرد تا ما را در ملکوت خویش سهیم گرداند. چنانکه پولس می‌گوید: “…ما را به پادشاهی پسر عزیزش منتقل ساخته‌است.” (کولسیان ۱:۱۳) ما با مشارکت در مرگ او در صلیب که تخت پادشاهی او بود، در قیام او نیز سهیم شدیم. و اینچنین خداوند ما را به پادشاهی پسرش منتقل ساخت. حال از این منظر می‌توان کمی به راز صعود پر جلال او نزدیک‌تر شد.
صعود
بر مبنای کلام مقدس خداوند در اناجیل و تعلیم کلیسا، ما نیز هم صدا با همه کلیسا در تمامی اعصار، در اعتقادنامه معترفیم که او بعد از قیام، صعود کرد و به دست راست خدای پدر بنشست. پسر خدا که در راز میلاد طبیعت ما را بر خود گرفت و طبیعت کهنه‌ی ما را در راز صلیب میخکوب کرد و با راز قیام‌اش طبیعت نو برای ما عطا کرد، با صعودش ما را به جای‌های آسمانی رهنمون شد. از این جهت است که در انجیل یوحنا می‌خوانیم: “می‌روم تا مکانی برای شما آماده کنم”(۱۴:۲). سفر مسیحی با قیام پایان نمی‌یابد بلکه آغاز می‌شود. و با صعود راه و مقام را به ما نشان می‌دهد.
عیسی مسیح به آسمان صعود می‌کند که به تخت پادشاهی ازلی و ابدی خود بنشیند و برای شاگردانش مکانی را در ملکوت خود مهیا کند. این مکان که همنشینی با مسیح پادشاه بر تخت ابدی است در مکاشفه‌ی یوحنا به زیبایی به تصویر کشیده شده است.
«هرکه غالب آید، او را حق نشستن با من بر تخت خودم خواهم بخشید، همانگونه که من غالب آمدم و با پدرم بر تخت او نشستم.» (مکاشفه۳:۲۱)
بنابر این صعود در واقع نشان حیات روحانی ماست. عیسی مسیح در راز صعود مسیر حرکت ما را به ما نشان می‌دهد. او طبیعت ما را به جای‌های آسمانی رهنمون می‌شود و به ما نشان می‌دهد که مقصد این سفر، نشستن در تخت پادشاهی در اورشلیم سماوی است. همانگونه که بره‌ی فصح در مکاشفه، نجات یافته‌گان را بر سر خوان خود دعوت می‌کند.
صعود خداوند مقدمه‌ای بود بر نزول روح‌القدس که در پنطیکاست جشن می‌گیریم. او با نزول روح‌القدس جماعت شاگردان را یکی کرد تا این جماعت کلیسای او و در واقع بدن رازگونه‌ی او بر زمین باشند. بدنی که سر او عیسی مسیح است و حیات این بدن به روح‌القدس تضمین شده است.
در اناجیل می‌خوانیم که در هنگام صعود، خداوند ما عیسی مسیح، شاگردان را برکت کاهنانه می‌دهد و به آنها که اینک کلیسا خوانده می‌شوند، ماموریت مهمی واگذار می‌کند. این ماموریت مهم بشارت، تعمید و شاگردسازی است. این ماموریت در واقع ادامه‌ی کار عیسی مسیح بر زمین است که توسط بدن او یعنی کلیسا به انجام می‌رسد.
انجام ماموریت مستلزم دو نکته‌ی اساسی است یکی دریافت روح‌القدس که در کلیسا عمل کند و دیگری تمرکز نگاه بر عیسی مسیح قیام یافته که اینک در دست راست پدر در جایگاه‌های آسمانی نشسته است. از این جهت پولس رسول در رساله‌ی کولسیان می‌نویسد:
«پس چون با مسیح برخیزانیده شده‌اید، به آنچه در بالاست دل ببندید، آنجا که مسیح به دست راست خدا نشسته است. به آنچه در بالاست بیندیشید، نه آنچه بر زمین است.» (کولسیان ۳:۱-۳)
ما ایمان داریم که او بر تخت پادشاهی بر دست راست پدر نشسته است؛ اما از ما جدا نیست. همچنان که وعده کرده بود با کلیسایش ماند و در کلیسایش حضور زنده دارد. اکنون نیز تمام رنج‌هایی را که کلیسا متحمل می‌شود، او نیز متحمل می‌شود. از این جهت است که شائول را خطاب قرار داد و گفت:
«چرا مرا آزار می‌رسانی» (اعمال رسولان۹:۴) و یا زمانی که در متی اعلام کرد: “زیرا گرسنه بودم، به من خوراک دادید، تشنه بودم، به من آب دادید، غریب بودم، به من جا دادید. عریان بودم، مرا پوشانیدید، مریض بودم، عیادتش کردید، در زندان بودم، به دیدارم آمدید.”( متی۲۵:۳۵-۳۶) باز اشاره‌ای به حضور خود دارد.
پس بر ماست که در راز صعود او تعمق کنیم و مقصد خود را که همانا ملکوت آسمان و تخت بره هست در نظر داشته باشیم. و به کامل کننده‌ی ایمانمان چشم بدوزیم و در بدن او که کلیساست متحد باشیم چنان که بدن را اعضا بسیار است اما یک سر، ما را نیز سر عیسی مسیح باشد و اعضای بدن او را که تک تک مومنان کلیساست، در فروتنی محبت و خدمت کنیم تا اینگونه نور و نمک این جهان باشیم و هر آنکه ما را ببیند، در ما عیسی مسیح، پسر خدا را ببیند و پدر را در آسمان جلال دهد.
تا باز آمدن خداوند ما عیسی مسیح که او را همراه پدر در روح‌القدس فر و شکوهمندی باد تا ابدالاباد.
آمین.
(بخش پایانی مقاله برگرفته از موعظه سنت آگوستین.)
آمين آمين 🙏🏼 ✝️
بسيار پربركت و عميق توضيح داديد. حتماً در تعمق هايم، از مطالب اين مقاله بهره خواهم برد. شكر بر خداوند.
ممنونم، خدا به خدمت و زندگي شما بركت بده🙏🏼