رشد ایمان

زندگی مسیحی یک شخص، حاصل ایمان اوست، و این ایمان نتیجه رابطه و مشارکت او با خدا است. رابطه‌ای که در هر جنبه‌ای از زندگی او تأثیرگذار می‌باشد. فیض خدا از طریق روح پاک او،  ما را قادر می‌سازد که به او ایمان داشته باشیم و از طریق عشق و ایمان به عیسی مسیح در صلح با خدا زندگی ‌کنیم. 

ایمان ما مانند یک دانه است. همانطور که ما در شناخت، دانش و درک خود از خدا رشد می‌کنیم، ایمان ما نیز رشد می‌کند. و این رشد، به رعایت فرامین خداوند و زندگی بر اساس ارزش های انجیل بستگی دارد. ایمان قلب زندگی ما است. خواندگی ما ایمانداران صرفا مربوط به رفتن به کلیسا نیست، بلکه کلیسا بودن است. وقتی به این نقطه از یکپارچگی روحانی رسیدیم، همه چیز به او، و ایمان و اعتماد به او، بستگی خواهد داشت؛ و نه به خودمان. اگر عمیقا  به خدا اعتماد داریم، نشانه ایمانی زنده است. به این مفهوم که بنا بر ایمانمان، تمام وجود و زندگی خود را به خدا و هدایت و اراده او می‌سپاریم. 

 به طور عملی ، یکی از قدم‌هایی که می‌توانیم، ایمان و اعتماد به خداوند را تجربه کنیم، این است که تصمیم بگیریم و انتخاب کنیم که فروتن باشیم، و اجازه بدهیم روح خدا در این هدف کمکمان کند، که بتوانیم از خودخواهی‌ها و غرور آزاد بشویم. در نتیجه، اضطراب و نگرانی از آنچه دیگران در مورد ما فکر می‌کنند، از بین می‌رود و به این نتیجه می‌رسیم که ‌آنطور که خدا ما را می‌بیند، خود را ببینیم، و عزت و ارزش خود را فقط در این حقیقت بسنجیم. وقتی به مرور زمان از تمایل به برتر بودن در نظر مردم آزاد می‌شویم، به فروتنی و دوست داشتن دیگران می‌رسیم. خوبی دیگران را آرزو می‌کنیم و در این مسیر شاهد آن خواهیم بود، که در افکار، اعمال و حتی خواسته هایمان، فداکاری و از خود گذشتگی وجود دارد. بنابراین در مسیر رشد ایمان، فروتنی، ما را برای یک انتخاب بنیادین آماده می سازد؛ تا ایمان و اعتماد کامل خود را تنها بر خدا قرار دهیم. هرچه فروتنی و خود انکاری رشد کنند، اعتماد به خدا نیز بیشتر می‌شود.  

چگونه این قدم مهم را برداریم؟    

زندگی خود را به خدا سپردن مستلزم پذیرش این حقیقت اساسی از کلام خدا است، که بدون خداوند نمی‌توانیم هیچ کار نیکویی انجام دهیم. خدا و تنها خدا، سرچشمه همه خوبی‌های زندگی است.  بدون او، ما قطعا در تاریکی قدم خواهیم گذاشت. درک این واقعیت برای عمق ایمان ما بسیار اهمیت دارد. 

اگر به این مهم باور داریم، پس اجازه بدهیم اعتقادمان، به سمت اراده حرکت کند. به عبارتی ایمانمان به ایمانی پویا تبدیل شود، و اجازه دهیم که خدا اراده زندگی ما را در دستانش بگیرد و با هدایت او ثمرات نیکویی در زندگی ما نمایان شود. خدا قادر به دگرگون ساختن ماست؛  تنها با عمل پر از فیض اوست که می‌توانیم ایمان داشته باشیم. اما برای حفظ و رشد آن، ما نیز سهمی داریم.  

با هم به مثالی توجه کنیم: 

تصور کنیم که یک دانه در دست داریم.  می‌دانیم که این دانه در صورت کاشت و مراقبت، می‌تواند از یک گیاه بالقوه  به یک گل زیبا تبدیل شود. با این‌حال ، بذر نمی‌تواند به پتانسیل خود برسد، مگر آنکه کاشته شود. علاوه براین ، کاشت هم به تنهایی کافی نیست؛ بلکه باید قبل از دستیابی به زیبایی خود،  رشد کند و شکوفا شود. ما می‌توانیم بذر را بکاریم، تغذیه کنیم و از آن مراقبت کنیم، اما نمی‌توانیم آن‌ را رشد دهیم. رشد چیزی است که خدا با مشیت خود به ذات خود بذر القا کرده است.   

رشد ایمان نیزهمینطور است. ما باور داریم که خداوند به تنهایی سرچشمه همه خوبی‌های زندگی ما است ، اما اگر روز به روز و لحظه به لحظه فعالانه تسلیم او نباشیم، و به او اجازه ندهیم، زندگی ما را به دست بگیرد، ایمان ما مانند یک دانه مرده است که در انتظار  کاشته شدن می‌باشد. اما تسلیم بودن، مانند این است که بذر را در زمین بکاریم و اجازه دهیم خدا قدرت را بدست بگیرد، و آن بذر ایمان را بارور کند. اگر ما به سهم خود عمل کنیم، خدا کارهای خود را انجام می‌دهد و محبت او را در زندگی ما شکوفا می‌شود. بنابراین، داشتن دانه در دست، مانند ایمان اولیه به خدا است، کاشت و آبیاری آن به معنای سپردن خود به خدا، اما رشد و شکوفایی چیزی است که تنها خدا می‌تواند انجام دهد.  و این را بدانیم که خدا همیشه وفادار است و اگر ما سهم خود را انجام بدهیم، “دانه” را تبدیل و شکوفا خواهد کرد. 

کتاب مقدس می گوید: «اگر خداوند خانه را بنا نکند، بنّایانش زحمتِ بیهوده می‌کشند؛ اگر خداوند شهر را نگاهبانی نکند، نگهبانان بیهوده به پاسداری می‌ایستند!»  مزمور۱:۱۲۷ 

 خداوند سازنده است و ما سنگ‌های زنده هستیم. هر چه ایمان ما قوی‌تر باشد، عشق ما عمیق‌تر و غیرت ما برای اراده خدا خالص‌تر است. بنابراین تغییر وضعیت کنونی ما، تنها از طریق احیای ایمان مسیحی ما ممکن می‌باشد. 

او را بجوییم

 اگر امروز در خشکسالی روحانی سرگردان هستید، از خداوند دوری نکنید و ارتباط با او را متوقف نکنید.  برای تقویت ایمان خود گام های ملموس و عملی بردارید، زیرا دنبال کردن رابطه عمیق‌تر با خداوند بسیار ارزش دارد! اگر حتی مدت زیادی است که از او دور شده‌اید، راه ارتباط با او را با دعا بگشایید و چهره او را طلب کنید. 

بیاییم به سادگی خداوند را با قلبی فروتن جستجو کنیم و او ما را ملاقات خواهد کرد.  به عنوان فرزند خدا، او با آغوش باز از ما استقبال می‌کند، و هنگامی که او را می‌خوانیم پاسخ ما را می‌دهد.  

««بخواهید، که به شما داده خواهد شد؛ بجویید، که خواهید یافت؛ بکوبید، که در به رویتان گشوده خواهد شد. زیرا هر که بخواهد، به دست آوَرَد و هر که بجوید، یابد و هر که بکوبد، در به رویش گشوده شود.» مَتّی ۷:۷-۸ 

حتی زمانی که او را نمی‌بینیم و حضورش را احساس نمی‌کنیم، او با ماست و  در روزهای سخت نیز با ما سفر می‌کند.  کافی است به او نزدیک شویم و با اعتماد به وعده حیات ابدی در حضور او، آرامش پیدا کنیم. 

«متبارک باد خدا و پدر خداوند ما عیسی مسیح که از رحمت عظیم خود، ما را به واسطۀ رستاخیز عیسی مسیح از مردگان، تولّدی تازه بخشید، برای امیدی زنده و میراثی فسادناپذیر و بی‌آلایش و ناپژمردنی که برای شما در آسمان نگاه داشته شده است؛» ۱پطرس ۳:۱-۴ 

بهزیستی در ایمان 

در بحث اهمیت ایمان، لازم است به این موضوع هم توجه کنیم، که صرفا در زمینه روحانی نیست که ما از ایمان خود بهره می بریم.  مسیحیت بیش از هر باور دیگری، کرامت انسان، ارزش جان انسان و برابری اساسی همه انسان‌ها را به جهانیان آموخته است. بر خلاف تفکراتی که بصورت نهفته در برخی از تبلیغات رسانه ای امروز جاری است، ایمان نیروی مثبت و غنی‌کننده‌ای است که بیش از هر چیز دیگری، سهم در بهزیستی ما دارد. پولوس رسول خطاب به ایمانداران می‌فرماید: 

«در پایان، ای برادران، هرآنچه راست است، هرآنچه والاست، هرآنچه درست است، هرآنچه پاک است، هرآنچه دوست‌داشتنی و هرآنچه ستودنی است، بدان بیندیشید. اگر چیزی عالی است و شایان ستایش، در آن تأمل کنید.» فیلیپیان۸:۴ 

مسیحیت با تعهد خود به نیکی کردن و ارتقای رفاه انسانها از هر نوع، زمینه را برای فعالیت نامحدود، برای اعمال هوش و استعدادها فراهم می‌سازد و ما را قادر می‌سازد تا به حداکثر توانایی‌های خود دست یابیم.  ایمان مسیحی، نه تنها می‌تواند الهامات و آرمان‌های الهی را ارائه دهد، بلکه می‌تواند از قوت الهی یاری بگیرد و ویژگی‌های انسانی از هر نوع را به بالاترین کمال و کارایی خود برساند.  فیض ناتوانی‌های ما را درمان می‌نماید و ضعف‌های ما را تقویت می‌کند.  

با این حال، خداوند فیض خود را بر کسانی که آن را درخواست نمی‌کنند و یا تمایلی به یاری گرفتن از آن ندارند، قرار نمی‌دهد.  اگر ایمان ما، صرفا یک باور باشد و بر اساس آن برنامه ریزی نکنیم و تسلیم روح خدا نباشیم، بی ثمر خواهد بود و در نهایت ضعیف خواهد شد. 

ضعف در ایمان 

بزرگترین ناکامی ما زمانی است که نسبت به مواهب و برکات آسمانی که به واسطه ایمان به ما داده می‌شوند، قدردان نباشیم. غافل از اینکه زندگی بسیار زیباتر و پیروزمندانه تر خواهد بود، اگر ما این برکات را بپذیریم و از آنها در مسیر رشد خود استفاده کنیم!  

پولس رسول در رساله به قرنتیان میفرماید:  

«راهنمای ما در زندگی، ایمان ماست، نه آنچه می‌بینیم.» دوم قرنتیان ۷:۵

آنچه در این آیه می‌خوانیم، بیانگر تضاد بین حقیقت و ادراک انسانی ما است. دلیل اصلی اینکه چرا بسیاری از ما مسیحیان با کمبود ایمان دست و پنجه نرم می‌کنیم، این است که از ادراکات خود در مورد چگونگی موضوعات پیروی می‌کنیم؛ نه از آنچه که از طریق ایمان می‌دانیم درست است.  

مسیحیت یک دین مبتنی بر ایمان است.  خدا کلام خود، کتاب مقدس، را به عنوان گواهی بر وفاداری خود به قومش در تمام طول تاریخ، به ما داده است.  و در آن پرده از رازهای خویش برداشته است، تا او را بهتر شناخته و نقشه نجات و پیام خوش انجیل به گوشمان برسد.  ما به عنوان مسیحیان فراخوانده شده‌ایم، تا به این پیغام خوش ایمان بیاوریم و در پرتو آن زندگی کنیم. 

دلایل زیادی برای ضعف ایمان در میان مسیحیان وجود دارد.  دلیل اصلی چالش ما با ایمان این است که خدایی را که ادعا می کنیم به او ایمان داریم، نمی‌شناسیم. ما در زندگی روزمره نیز، به افراد غریبه اعتماد نداریم.  هرچه بیشتر کسی را بشناسیم و زمان بیشتری را برای ملاقات و ارتباط با او داشته باشیم، احتمال بیشتری وجود دارد که گفته‌های او را باور کنیم.  اگر با خدا غریبه هستیم، طبیعتا به آنچه که او در کلامش گفته است، کمتر باور خواهیم داشت.  تنها راه حل این چالش این است که زمان بیشتری را در کلام خدا صرف شناختن او کنیم. هر آنچه که ما باید درباره خدا بدانیم در آنجا یافت می شود و کتاب مقدس تصویری دقیق و عمیق از ماهیت خدا است. 

بنابراین داشتن ایمانی پویا اهمیت بسزایی در رشد روحانی ما دارد و همواره ما را در این رابطه الهی محفوظ نگاه می‌دارد. در غیر این صورت، یک لغزش آهسته به سمت خواسته‌های دنیا، می‌تواند شادی ما را بدزدد و رابطه صمیمی با خدا را از ما سلب کند.  به همین دلیل بسیار مهم است که ایمانداران مسیح، از قلب خود محافظت کنند و ذهن خود را با وعده های خدا تجدید نمایند.   

«هم‌شكل این جهان نشوید بلكه به ‌وسیلهٔ تجدید افكار، وجود شما تغییر شكل یابد تا بتوانید ارادهء خدا را تشخیص بدهید و آنچه را كه مفید و پسندیده و كامل است، بشناسید.» رومیان ۲:۱۲

در پایان، به موضوع  شک تومای رسول توجه کنیم 

 هنگامی که توما واقعه رستاخیز را شنید، تا زمانی که عیسی مسیح را با چشمان خود ندید، باور نکرد.  خداوند با اجازه دادن به توما که او را ببیند و لمس کند، عدم ایمان او را برطرف کرد، و توما نیز با پرستش خداوند پاسخ داد؛ اما عیسی مسیح به او فرمود: 

 «آیا تو به‌خاطر اینكه مرا دیده‌ای ایمان آوردی؟ خوشا به حال کسانی‌که مرا ندیده‌اند و ایمان می‌آورند.» یوحنا ۲۹:۲۰ 

برخی از ما امروز نیز این شک را تکرار می کنیم: “تا زمانی که عیسی را رو در رو نبینم، باور نمی کنم!”  در حالی که ما نباید مانند بی ایمانان رفتار کنیم؛ بلکه پیوسته توصیه پولس رسول را به خاطر داشته باشیم که به جای دیدن، با ایمان راه برویم.   

در کتاب عبرانیان می آموزیم: 

 «و بدون ایمان محال است كه انسان خدا را خشنود سازد، زیرا هركس به سوی خدا می‌آید، باید ایمان داشته باشد كه او هست و به جویندگان خود پاداش می‌دهد.» عبرانیان ۱۱:۶ 

آمین.