طبیعتاً هر کدام از ما، حس گرسنگی و تشنگی رو تجربه کردهایم. گرسنه و تشنه شدن، بخشی از طبیعت انسان است.

گاهی گرسنگی ما بیش از خوردن کمی خوراکی و یا تنقلات است. زمانیکه واقعا گرسنه هستیم و کمطاقت میشویم، و این حالت روی نحوه عملکرد ما نیز تاثیر میگذارد. زیرا تمام تمرکزمان به سمت برطرف کردن گرسنگی میرود و حتی در خلقیات و ارتباطمان با دیگران تاثیرگذار خواهد بود. یا به طور مثال تصور کنیم که در صحرایی هستیم و آب برای نوشیدن نیست و به شدت تشنهایم. شاید خیلی از ما این شدت از تشنگی را تجربه نکرده باشیم. تشنگی شدید میتواند آزار دهنده و خطرناک باشد. کم آبی، بدن انسان را دچار مشکلات جدی میکند.

اما نوع دیگری از گرسنگی و تشنگی وجود دارد، که مربوط به جسم نیست؛ بلکه، گرسنگی و تشنگی قلب و روح است. اگر تا به حال شدیداً تشنه یا گرسنه بوده باشیم، بیشتر قادر خواهیم بود با مفهوم این حس، به معنای معنویاش ارتباط برقرار کنیم.

تشنگی یکی از قویترین نمادهای معنوی در کل کتاب مقدس است. همانطور که کم آبی بدن، باعث میشود که تمام فکر و ذهن ما در آرزوی نوشیدن آب باشد، عطش معنوی هم روح ما را به جستجوی معنای عمیقتری برای زندگی میکشاند.

سراینده مزامیر به زیبایی میگوید:

«چنانکه آهو سراپا مشتاق نهرهای آب است، همچنان، ای خدا، جان من بهشدت مشتاق توست. جان من تشنۀ خداست، تشنۀ خدای زنده، که کی بیایم و به حضور او حاضر شوم.» مزمور ۴۲: ۱-۲

همینطور داوود نبی در مزمور ۱۴۳ میگوید:

«گذشته ها را به یاد میآورم و به آنچه که تو برای من انجام دادهای فکر میکنم. دستهای خود را برای دعا به درگاه تو بلند میکنم. مانند زمین خشکی که تشنهٔ آب است، همچنان جان من تشنهٔ توست.» مزامیر۱۴۳ : ۵-۶

داوود نبی تشنگی جانش را شناخته و آن را به خدا اذعان میداشت. در این نوع تشنگی، قلب عطش فراوان دارد و نیازمند سیراب شدن است. اما واقعیت انسان این است که عمده حواسش معطوف به نیازهای فیزیکی میباشد، تا به نیازهای روحانی. در حالیکه، خدا هر کدام از ما را با نوعی تشنگی و گرسنگی روحی آفریده است، که باید به آن آگاه باشیم و توجه کنیم و به فکر اقناع آن باشیم. عطش درونی توسط خدا در وجود ما نهاده شده و بخشی از آفرینش ماست. با این حال، ما گمان میکنیم، که موضوعات زمینی و دنیوی، توانایی برطرف ساختن آنرا دارند، و از ماهیت این نوع گرسنگی و تشنگی غافل هستیم.

عطش قلبی، گاهی بصورت اضطراب در افراد نمایان میشود. حسی شبیه به اینکه فرد متعلق به یک مکان دیگر است و خلائی در او وجود دارد. اما ما برای برطرف کردن آن، خود را به آب و آتش میزنیم که شرایط اطرافمان را تغییر دهیم، و در واقع، بین شناخت این خلأ موجود در قلبمان و اجازه دادن به خداوند برای سیراب کردن آن، چالشها و تنشهای بسیاری را میگذرانیم.

عیسی مسیح، به زیبایی به ما میآموزد، که این عطش در نهایت تنها با فیض خدا برداشته میشود.

«خوشا به حال گرسنگان و تشنگان عدالت، زیرا آنان سیر خواهند شد.» مَتّی باب ۵ آیه ۶

اگر قرار باشد که حقیقتا آرام و با نشاط باشیم این تنها کار خداست. تنها با پاسخ مثبت دادن به اوست که به رضامندی و آرامی درون میرسیم. ما برای ارتباط با او آفریده شدهایم، و تا زمانیکه این ارتباط شکل نگرفته باشد، همواره یک خلأ درونی خواهیم داشت، و مدام در تلاش هستیم که آن را با موضوعات مختلف برطرف کنیم، در حالیکه وقتی با توبه به سمت خدا برگردیم و از دل و جان به دعوت او پاسخ مثبت دهیم، حقیقتا به آرامش خواهیم رسید.

آگوستین میگوید:

«خدایا تو مارا بنده خود ساخته ای، قلب های ما آرام و قرار ندارند تا زمانی که در تو آرام گیرند.»

و باز میگوید:

«من طعم تورا چشیده ام و اکنون گرسنگی و عطش بیشتری برای تو دارم، تو مرا لمس کرده ای و من برای آرام گرفتن در تو میسوزم».

تنها عیسی مسیح میتواند، تشنگی و گرسنگی ما را برطرف کند.

هر چیز تازهای برای انسانها معمولا هیجان انگیز است. لباس تازه، خانه جدید، وسایل نو و …، اما این هیجان محدود به زمان است و دلیلش تازگی آنهاست. در حالیکه، تازگی حضور خدا پیوسته و خالص است. کمرنگ نمیشود! بلکه هر روز پر رنگ و عمیقتر میگردد.

عیسی مسیح در فصل هفتم انجیل یوحنا به زیبایی میفرماید:

«در روز آخر که روز بزرگ عید بود، عیسی ایستاد و به بانگ بلند ندا در داد: «هر که تشنه است، نزد من آید و بنوشد. هر که به من ایمان آوَرَد، همانگونه که کتاب میگوید، از بطن او نهرهای آب زنده روان خواهد شد.»» یوحنا ۷: ۳۷-۳۸

ما از آیه ۲ این باب، میدانیم که عیسی مسیح در هنگام عید خیمه ها در اینجا در حال صحبت است؛ که این روز برای یهودیان بسیار بزرگ، شاد و مقدس بود. کاهن اعظم مراسم مخصوصی انجام میداد و لاویان شیپور مینواختند و صدای جشن و شادی فضا را پر میساخت. درست در اوج این عید بزرگ بود، که خداوند عیسی در میان آن جمعیت برخاست و با صدای بلند گفت: هر کس تشنه است نزد من آید!

با دقت در این آیات، درمییابیم که، عیسی مسیح، میدانست این افراد تشنهاند، و با انجام مناسک مذهبی سعی در رفع این تشنگی دارند. آنها از چشمهای مینوشند، که پس از پایان این روز، به همان ترسهای قدیمی، همان شکستهای گذشته و همان سرخوردگیها، باز خواهند گشت. اشتباهی که مردم در آن روز انجام میدادند، همان اشتباهی هست که امروز من و شما نیز به سمتش میرویم، و آن نوشیدن از چشمهای است، که مخصوص دنیا و محدود و زود گذر است. در حالیکه، عیسی مسیح میگوید، هر که! یعنی هر کسی با هر گناه و گذشتهای که دارد! هر کسی که تشنه است! و در باب چهارم این انجیل میفرماید که هرکه از من بنوشد هرگز تشنه نشود!

وقتی به نزد عیسی مسیح که چشمه آب حیات است، می آییم، سیراب شدنی را تجربه میکنیم که در دنیا یافت نمیشود. تنها شیرینی حضور اوست، که گرسنگی و تشنگی ما را برطرف و قلبمان را سرشار میسازد.

مسیح در آیین حیات بخش شام خداوند، میفرماید:

«همان طوری که پدر زنده مرا فرستاد و من به وسیلهٔ پدر زنده هستم، هرکه مرا بخورد به وسیلهٔ من زنده خواهد ماند.» یوحنا ۵۷:۶

عیسی با بخشیدن بدن، خون و روح خود به ما، خود را به ما میدهد، تا بتوانیم با او یکی شویم، همانطور که او با خدا یکی است. با این حال، اگر عشای ربانی را بپذیریم، اما از نظر روحی و عاطفی خود را دور از خدا نگه داریم، از زندگی کاملی که خدا برای هر یک از ما میخواهد، برخوردار نخواهیم بود؛ زیرا با تسلیم نبودن در برابر روح خدا، کمال فیض او و پر شدن روحانی و قلبی را از خود میگیریم.

بنابراین، هنگامی که در شام خداوند شرکت میکنیم، اجازه دهیم این مشارکت مقدس، از لحاظ جسمی، عاطفی و معنوی در ما عمل کند. تا از طریق مسیح، زندگی را آنگونه که مقدر ساخته است، تنها برای پادشاهی خدا بینیم. خداوند میفرماید:

«خوشا به حال گرسنگان و تشنگان عدالت، زیرا آنان سیر خواهند شد.» مَتّی ۵ :۶

ما نیز گرسنه و تشنه هستیم. بنابراین آرزو و تلاش میکنیم که طبق دعوت خود، برای هدفی بزرگتر از آنچه زندگی زمینی ارائه میدهد، به پیش رویم. زیرا خدا با دادن پسرش، زندگی مملو از ایمان، امید و عشق را به ما بخشیده است. کلام خدا میفرماید:

«عیسی به ایشان گفت: «خوراک من این است که ارادۀ فرستندۀ خود را به جا آورم و کار او را به کمال رسانم.» یوحنا ۴: ۳۴

مسیح خوراک خود را با ما تقسیم میکند. ما نیز زمانیکه سیر میشویم، دیگران را به سفره خداوندمان دعوت نماییم، تا بدین صورت به خوراک رسانی مردمانی که تشنگی و گرسنگی روح خود را دریافتهاند، کمک نماییم.

زیرا نجات دهنده ما عیسی مسیح میفرماید:

«من نان حیات هستم. هرکه نزد من بیاید، هرگز گرسنه نخواهد شد و هرکه به من ایمان بیاورد، هرگز تشنه نخواهد گردید.» یوحنا ۶: ۳۵

آمین