دعا بزرگ‌ترین دروازه ایمان ماست، و در زندگی ما مسیحیان بسیار اهمیت دارد. شخصی که دعا می‌کند، دیگر یک زندگی خودمحور که بر روی قدرت و تصمیمات خودش بنا شده باشد ندارد؛ بلکه، می‌داند که خلق شده و نجات یافته است که خالق خود را عبادت کند، و با او ارتباطی عمیق برقرار سازد، و در نتیجه این رابطه زنده، هر روز اعتمادش بر خدا و اراده او بیشتر شود.  

اگر به كتاب اعمال، كه حاوی تاريخ الهام گرفته از كليسای اوليه است، مراجعه کنیم، به این نکته می‌رسیم كه انضباط دعا در درجه اول زندگی و خدمات كليسای اولیه بوده است. همان‌طور که می‌دانیم، كلیسا در یك جلسه دعا متولد شد.  

کلام خدا در اعمال رسولان باب یک ایات ۱۳-۱۴ میفرماید:   

«چون به شهر رسیدند، به بالاخانه‌ای رفتند که اقامتگاهشان بود. آنان پطرس و یوحنا، یعقوب و آندریاس، فیلیپُس و توما، بَرتولْما و مَتّی، یعقوب فرزند حَلْفای و شَمعون غیور و یهودا فرزند یعقوب بودند. ایشان همگی به همراه زنان و نیز مریم مادر عیسی و برادران او، یکدل تمامی وقت خود را وقف دعا می‌کردند.»  

 ما برای دعا خلق شده‌ایم. اگر هدف از زندگی این است که خدا را بشناسیم و با او در ارتباطی عاشقانه باشیم و او را در ابدیت پرستش کنیم، پس هدف از زندگی، دعا کردن است. هر چه بیشتر دعا کنیم، شادتر می‌شویم. هر چه بیشتر دعا کنیم، کمتر مضطرب می‌شویم و آرامش روحی و قلبی بیشتری داریم.  هر چه بیشتر دعا کنیم، خودمان را نیز بیشتر می‌شناسیم. زیرا با شناخت بیشتر خدا، به خودشناسی می‌رسیم. هر چه بیشتر دعا کنیم، دست خدا و عمل او را در زندگی روزمره خود بیشتر می‌بینیم، و به درک این موضوع مهم می‌رسیم، که خدا هر کدام از ما را شخصاً دوست می‌دارد، و این حقیقت، زندگی را بسیار پرمعنا می‌سازد.  

 مهمترین موضوع این است، که دعا کردن به یک انضباط در ما تبدیل شود. اگر توجه کافی به معنویات نداشته باشیم و زندگی درونی‌ برایمان در اولویت نباشد، تنها یک زندگی بیرونی خواهیم داشت، و وقتی تنها چیزی که داریم یک زندگی بیرونی است، در نتیجه مضطرب و نا‌آرام می شویم و این منجر به طمع و‌ عشق بی حد و حصر به داشتن‌ها می‌شود.  زیرا در تلاش خواهیم بود که اضطراب خود را کاهش دهیم، و‌ شادی خود را تضمین کنیم،‌ و اگر همه چیز مطابق با خواست ما پیش نرود، خشمگین، ناآرام و مضطرب خواهیم شد، و آرامشی را که آرزویش را داشتیم، به دست نمی‌آوریم. زیرا سعی کرده‌ایم شرایط را در دست خودمان نگه داشته و کنترل کنیم. در صورتی که، قرار است، خدا بارهایمان را بردارد و ما را در آغوش بگیرد. قرار است با اراده او همراه شویم، و تسلیم او باشیم تا مشیت نیکوی او، انجام شود. در این صورت، زندگی زیباتر و وجود ما آرامتر خواهد بود.   

عیسی مسیح  

عیسی در طول زندگی خود در جسم، نمونه‌ ای عالی از اهمیت دعا، برای ما بر جای گذاشت. زندگی او، خود، به منزله دعا بود. بیش از ۲۵ مرتبه، در کتاب مقدس می‌خوانیم که عیسی به جایی رفت برای دعا کردن!  

در انجیل می‌بینیم که مسیح همواره در حال دعا کردن بود. او قبل و بعد از شفا دادن،‌ دعا می‌کرد. قبل و بعد از آزاد ساختن اشخاص، دعا می‌کرد. قبل و بعد از انجام هر معجزه‌ای، دعا می‌کرد. او قبل و بعد از خوردن غذا، دعا می‌کرد. قبل از بخشیدن اشخاص، دعا می‌کرد. عیسی بر روی صلیب نیز، دعا کرد. گاهی در سکوت دعا می‌کرد و گاهی با صدای بلند خدا را تمجید می‌نمود. گاهی به تنهایی به مکانی خلوت رفته و دعا می‌کرد، و گاهی در معبد که مردم زیادی اطرافش بودند دعا می‌کرد.  

در انجیل لوقا باب ۵ عیسی خداوند، یک جذامی رو شفا می‌دهد و همه از این معجزه شگفت زده می‌شوند.  

و بعد در ادامه در آیات ۱۵ و ۱۶ می‌خوانیم:  

«با این همه، خبر کارهای او هر چه بیشتر پخش می‌شد، چندان که جماعتهای بسیار گرد ‌می‌آمدند تا سخنانش را بشنوند و از بیماریهای خود شفا یابند. امّا عیسی اغلب به جاهای دورافتاده می‌رفت و دعا می‌کرد.»  

بنابراین واضح است که عیسی مسیح مرتبا در دعا بود.  

همین‌طور عیسی مسیح، به ما دعا کردن را آموخت. هنگامی که رسولان از مسیح خواستند به آنها دعا کردن را بیاموزد، خداوند، کامل‌ترین دعا را آشکار ساخت. شاگردان، یهودیانی بودند که در تمام عمر، مراسم مذهبی را انجام داده بودند و دعا کرده بودند. با این حال، از مسیح می‌پرسند که چطور دعا کنیم؟ زیرا در دعا کردن مسیح، قدرت و قوتی یافته بودند که درکشان از دعا تبدیل شده بود و می‌دانستند که اگر خواهان دعایی حقیقی و پر قدرت هستند، باید از او بیاموزند. عیسی مسیح فرمود:   

««پس شما این‌گونه دعا کنید: «ای پدر ما که در آسمانی، نام تو مقدّس باد. پادشاهی تو بیاید. ارادۀ تو، چنانکه در آسمان انجام می‌شود، بر زمین نیز به انجام رسد. نان روزانۀ ما را امروز به ما عطا فرما. و قرضهای ما را ببخش، چنانکه ما نیز قرضداران خود را می‌بخشیم. و ما را در آزمایش میاور، بلکه از آن شریر رهاییمان ده. 

[زیرا پادشاهی و قدرت و جلال، تا ابد از آنِ توست. آمین.]» مَتّی ۹:۶-۱۳ 

کارکرد دعا  

وقتی دعا می‌کنیم، وارد عمیق‌ترین بخش وجود خود می‌شویم؛ که تنها خدا در آن ساکن است. در آنجاست که در سکوت با ما سخن می‌گوید، و در آنجاست که زندگی معنا می‌یابد و غنای حقیقی دارد. چنان که گویی چشمان جدیدی به ما داده می‌شود تا دنیا را به شکلی متفاوت ببینیم.  در این عمق‌هاست که شروع به دیدن زیبایی‌های اطراف خود می‌کنیم، دیگران را از منظر نگاه خدا می‌بینیم و کم کم خود را نیز از نگاه خدا دیده و احساس بهتری نسبت به خود پیدا می‌کنیم. خود را می‌بخشیم و نسبت به خودمان محبت می‌کنیم. در حالی‌که، اگر عادت به دعا نداشته باشیم، دوران پیری برای ما سخت و دردناک خواهد بود. اگر شخصی زندگی معنوی خوبی با خدا داشته باشد، شادی او، از این ارتباط ناشی می‌شود.  چنین شخصی هرگز تنها نیست، زیرا به خوبی و با حسی نزدیک و آشنا، خدایی را می‌شناسد که در اعماق وجود او ساکن است. اگرچه در بیرون ممکن است، در نگاه دیگران تنها باشد، اما از درون شاد و قوی خواهد بود، زیرا او هر لحظه حضور خدا را در درون خود حس می‌کند.  

دعا راه ارتباط با خدا را می‌گشاید.  

دعا ایمان و توکل ما را به خدا تقویت می‌نماید.  

دعا این توانایی را دارد که به نزدیک‌تر شدن ما به خدا کمک کند.  

دعا یک عمل اطاعتی است، زیرا خداوند ما را به دعا فرا می‌خواند.  

دعا به ما این امکان را می‌دهد که برای دیگران، شفاعت کنیم.  

دعا باعث آسایش و آرامش ما می‌شود؛ زیرا به ما این فرصت را می‌دهد که نگرانی‌های خود را به خدا بسپاریم، و به یاد بیاوریم که همه چیز در کنترل اوست.  

 تواضع، قلب و ارتباط  

 فروتنی اساس دعاست.  آیا ما از اوج غرور دعا می کنیم یا «از اعماق» قلبی فروتن؟  عیسی مسیح فرمود که هر که خویشتن را فروتن سازد، سرافراز خواهد گردید. کسی که اذعان کند به دعا نیاز دارد، بیشترین آمادگی را برای دریافت این هدیه از جانب خداوند دارد.  

دعا از دل می‌آید. قلب انسان است که دعا می‌کند، قلب، محل ملاقات و محل عهد و پیمان با خداست و تنها روح خدا می‌تواند، قلب انسان را درک کند و آن را به طور کامل بشناسد، و روح القدس است که به ما کمک می کند تا دعا کنیم.  

 پولس رسول گفت:   

«و روح نیز در ضعف ما به یاری‌مان می‌آید، زیرا نمی‌دانیم چگونه باید دعا کنیم. امّا روح با ناله‌هایی بیان‌ناشدنی، برای ما شفاعت می‌کند.» رومیان ۲۶:۸:

 دعا مشارکت است. زندگی در دعا، عادت به حضور تثلیث مقدس: خدای پدر، پسر و روح القدس، و ارتباط با اوست. خدا مایل است که ما به عنوان یک بدن متحد شویم، بنابراین ما نه تنها به صورت فردی، بلکه در مشارکت‌ها، به عنوان بدن مسیح، با هم دعا می‌کنیم.    

مسیح فرمود: «زیرا جایی که دو یا سه نفر به نام من جمع شوند، من آنجا در میان ایشان حاضرم.»» مَتّی۲۰:۱۸  

به همین دلیل است که ما به عنوان یک خانواده، دعا می‌کنیم. زیرا این بیان قدرتمندی از حضور مسیح است.  

آمین.